Wład Palownik - Historia prawdziwego Draculi

Wład III Palownik, zwany Draculą, urodził się zimą 1431 roku; był drugim synem Włada II Diabła. Należał do Zakonu Smoka mającego na celu obronę chrześcijańskiej Europy przed muzułmanami. W wieku jedenastu lat stał się tureckim zakładnikiem wraz ze swoim młodszym bratem Radu. Mieli oni gwarantować posłuszeństwo ich ojca wobec Imperium Osmańskiemu. To prawdopodobnie w tureckiej niewoli młody Wład nauczył się nabijania na pal, gdyż była to kara powszechnie stosowana przez Turków. Co ciekawe, nie było to po prostu przebicie palem. Palowanie stosowane przez Turków oraz Włada polegało na rozcięciu skazańcowi odbytu i włożeniu mu w niego pala niezaostrzonego, gładko zakończonego, aby skazaniec cierpiał jak najdłużej. 

 Wład II oraz jego najstarszy syn Mircza II zostali zdradzeni i zamordowani przez swoich bojarów w 1447 roku. Po tym wydarzeniu sułtan Murad II postanowił pozwolić Władowi III objąć tron ojca, jeżeli ten obieca posłuszeństwo Imperium Osmańskiemu. Młody Dracula przystał na to, jednak był to dla niego tylko konieczny środek do przejęcia władzy. 

Dom narodzin Włada w mieście Sighisora.

W roku 1448 Wład zasiadł na tronie jako hospodar Wołoszczyzny. Początkowo Dracula utrzymywał pokojowe stosunki z Imperium Osmańskim i płacił mu haracz za pokój, jednak zmieniło się to, kiedy tylko umocnił swoją pozycję. Po dwóch latach nieotrzymywania daniny sułtan Mehmed II stracił cierpliwość i rozkazał stawić się Władowi w Stambule oraz osobiście zapłacić zaległy haracz i dostarczyć mu 500 wołoskich dzieci. 

 Turecki poseł przedstawia żądania sułtana Władowi.

Wład udał, że przyjął żądanie sułtana, jednak wiedział, że zapewne Turcy szykują na niego zasadzkę tak jak wiele lat wcześniej schwytali jego ojca, a samego młodego Włada wzięli w niewolę. Przeczucie go nie myliło. Kiedy tylko dotarł do granicy, on, oraz garstka jego straży przybocznej zostali otoczeni przez oddziały Hazmy Paszy. Jednak za Władem w pewnej odległości podążała jego armia, która otoczyła tureckie oddziały i wzięła je w niewole. Turcy zostali odtransportowani do Târgovişte, stolicy Wołoszczyzny. 

Ruiny zamku Włada w Poenari.

Zaraz po tym wydarzeniu Wład przekroczył Dunaj i błyskawicznie zaczął zdobywać tureckie twierdze. Częstą taktyką stosowaną przez Draculę było przebieranie siebie i swoich żołnierzy za Turków, wchodzenie w przebraniu do twierdz i atakowanie ich od wewnątrz. Do zdobycia Nikopolu posłużył się nawet wcześniej zdobytymi insygniami Hazmy Paszy. W tym samym czasie pisał z prośbą o pomoc do króla Węgier, Macieja Korwina, z którym był w sojuszu. 

Sułtan Mehmed II.

Wiosną 1462 roku wojska tureckie wkroczyły na Wołoszczyznę, jednak Węgry nie przybyły z pomocą. Władowi udało się pokonać armię wezyra dzięki pospolitemu ruszeniu, jakie wcześniej zwołał, jednak srogo okupił to zwycięstwo. Nie mogąc przeciwstawić się głównym siłom sułtana Mehmeda przeszedł do walki partyzanckiej. 

Podpis Włada Palownika.

Dracula był zmuszony niszczyć własny kraj, aby uniemożliwić osmańskiej armii marsz na przód. Niszczył pola, palił wsie, zatruwał studnie, a nawet podsyłał wrogowi różne choroby zakaźne. Poza tym stosował różnego rodzaju zasadzki i pułapki. 

 Symbole Zakonu Smoka.

Jednak najbardziej brawurowa akcja odbyła się 17 czerwca 1462 roku. Wtedy to Wład po zapadnięciu zmroku na czele swoich ludzi wjechał w tureckich przebraniach do głównego obozu Mehmeda, który liczył prawdopodobnie około 50-80 tysięcy ludzi. Stosując sprawdzoną taktykę ludzie Włada wywołali w obozie chaos. Spalono nawet namiot sułtana, jednak jego samego nie udało się zabić, gdyż zdążył uciec. Turcy stracili kilka tysięcy żołnierzy, konie, wozy, amunicje, proch oraz działa, mocno ucierpiały morale, a sam sułtan został ośmieszony. Wład stracił tylko kilku ludzi, gdyż szybko się wycofał, kiedy żołnierze sułtana bili się między sobą do samego rana. 

Szarża na turecki obóz.

To jednak nie zatrzymało tureckiej armii, która pomimo wszelkich przeciwności posuwała się do stolicy. Kiedy wreszcie dotarli do Târgovişte, ich oczom ukazał się makabryczny widok. Przed murami miasta stał las 20 000 tureckich jeńców nadzianych na pale, których wcześniej Wład zwoził do stolicy.

Kronikarz, który towarzyszył sułtanowi, tak opisał ową sytuację: (…) porażony zdumieniem, rzekł jeno, iż nie mógł odebrać kraju mężowi, który do takich rzeczy był zdolny i w tak nadzwyczajny sposób władzy swojej i swoich poddanych używać potrafił. A jeszcze i to rzekł, że mąż ów, który czynów takich się dopuszczał, do jeszcze większych zapewne był zdolny. Zaiste inni Turkowie, widząc taką mnogość ludzi na pal wbitych, wielką poczuli trwogę.
Wielki sułtan Mehmed II, zdobywca Konstantynopola, widząc strzaskane morale swojej wykończonej psychicznie i fizycznie armii postanowił wracać do domu.

Ruiny zamku w Târgovişte, w którym rezydował Wład.

Jednak po odwrocie sułtana, Draculi sprzeciwiła się część wołoskiej szlachty, jako że ten zawsze trzymał bardziej stronę mieszczan i chłopów niż ich. Pomimo silnej obrony w górach Piatra Craiului został schwytany i wydany Węgrom w listopadzie 1462. Tam za sprawą swoich przeciwników trafił do lochu, zaś władcą Wołoszczyzny został jego sturczony młodszy brat Radu. Po 14 latach w lochu Maciej Korwin uwolnił Włada przez wstawiennictwo hospodara mołdawskiego Stefana Wielkiego, przyjaciela Draculi. 

Przedstawienie Piatra Craiului z 1480 roku.

Wtedy na tronie Wołoszczyzny zasiadał Basarab III Stary, który podobnie jak Radu służył Imperium Osmańskiemu. Wład wspierany przez Węgry i Mołdawię pokonał Basaraba jesienią 1476 roku. Jednak jego władza nie trwała długo, gdyż już na początku 1477 roku podróżując wpadł w zasadzkę zastawioną przez zwolenników Basaraba, podczas której został omyłkowo śmiertelnie raniony przez jednego ze swoich żołnierzy. Władowi obcięto głowę, po czym przewieziono ją w słoju miodu do Stambułu, zaś zdekapitowane ciało pochowano w monastyrze we wsi Snagov.

Wnętrze monastyru Sangov.

Płyta nagrobna Włada widoczna jest w dolnej części zdjęcia po środku.

Dzisiaj Wład III Palownik jest w Rumunii uznawany za bohatera narodowego.

Do postaci Włada Palownika, jak i ciekawostek niezwianych ze Starożytnym Egiptem na pewno jeszcze wrócimy.
Na razie zainteresowanych odsyłam do książki Drakula. Wampir, tyran czy bohater? Ilony Czamańskiej, zaś tym którzy wolą powieści polecam genialną książkę Wład Palownik: Prawdziwa historia Drakuli Christopher’a Humphreys’a, której recenzję pewnie niedługo napiszę.